Duchowość Zakonu swój początek bierze z naśladowania Chrystusa, pozostając w zgodzie z zasadami ewangelicznymi i z działaniem Ducha Świętego. Podstawą dla duchowości augustiańskiej jest Reguła, która powinna kierować całym życiem. Podstawowe wymiary augustiańskiej duchowości: Aspekt ewangeliczny i eklezjalny Naśladowania Chrystusa, pobudza do miłości dlatego też każdy augustianin zobowiązany jest do miłości Boga i bliźniego, co pozostaje w zgodzie z własnym uświęceniem. Miłować Chrystusa oznacza również miłość wobec Kościoła, który jest jego Ciałem, Matką chrześcijan i depozytariuszem prawdy objawionej.

• Istotnym elementem duchowości augustiańskiej jest studiowanie Pisma Świętego, w szczególności Nowego Testamentu. Studiowanie Pisma Świętego należy łączyć zawsze z modlitwą.
• Eucharystia jest codzienną ofiarą Kościoła, Ciała Chrystusa. Dlatego wszyscy którzy poświęcili się Chrystusowi z miłością powinni sprawować to niewysłowione Misterium przez które rozpaliło się wnętrze św. Augustyna.
• Maryja w duchowości augustiańskiej jest towarzyszką w doczesnej pielgrzymce i wspiera działalność apostolską.

Poszukiwanie Boga i wnętrze człowieka Celem życia augustiańskiego jest nieustanne dążenie do Boga, aby zakosztować nieskończonego dobra, które zaspokaja ludzki głód szczęścia, Bóg bowiem “stworzył nas ukierunkowanych na Siebie i niespokojne jest serce nasze, dopóki nie spocznie w nim”. Stąd głównym celem wspólnotowego zaangażowania w życiu augustiańskim jest Bóg, którego powinno poszukiwać bez ograniczeń, tak jak i bezgranicznie kochać. Boga można poszukiwać jedynie w Chrystusie Jezusie, Słowie, które dla nas stało się Ciałem, aby stać się też Drogą, Prawdą i Życiem. Modlitwa indywidualna i wspólnotowa, dbałość o własne wykształcenie, śledzenie bieżących wydarzeń i sama działalność apostolska – to wszystko czynniki niezbędne w poszukiwaniach. “Nic co ludzkie, nie jest nam obce” dlatego życie augustiańskie angażuje się w sprawy świata, którego obszar jest przedmiotem miłości Bożej. Życie wspólnotowe Życie wspólnotowe jakie proponuje św. Augustyn, na wzór pierwotnej wspólnoty apostolskiej, jest jakby antycypacją pełnej i ostatecznej jedności w Bogu i drogą do jej osiągnięcia. “Święta komunia życia” wśród braci jest darem Boga. Każdy z braci ma obowiązek ze wszystkich sił dokładać starań do udoskonalenia życia wspólnotowego, aż zostanie osiągnięta jedność w miłości. Wspólnota stanowi zatem rodzaj zawiasów, na których zasadza się całe augustiańskie życie zakonne: jest to wspólnota braci żyjących zgodnie pod jednym dachem, mających jedną i jedno serce, razem poszukujących Boga i gotowych na służbę Kościołowi.

Fragment artykułu: „Ludzka formacja i augustyńska antropologia”, Miguel Angel Keller, OSA – pobierz plik

Święty Augustyn o pokorze, Arthur Chappell, OSA – pobierz plik